สุดดวงใจที่ปลายฝัน (พิมพ์ครั้งที่ 2)

           I“ผมมารับคุณแล้ว”

            สโรชาที่กำลังเนื้อตัวเปียกปอน ทรุดกายหมดเรี่ยวแรงบนพื้นถนน
อยู่ในอาการตื่นตะลึงอย่างที่สุด ริมฝีปากขยับขึ้นลงทั้งที่ยังสั่นระริกอย่าง
เสียการควบคุม คล้ายพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่ากลับไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน หยดน้ำตาร่วงผล็อยผสมกลมกลืนไปกับละอองน้ำพร่างพรม

            ทั้ง ๆ ที่มันควรจะต้องเป็นอย่างนั้น เธอควรจะต้องยืนอยู่ริมฟุตพาท
ที่ฝั่งตรงข้าม จมตัวเองอยู่ในห้วงความคิดจนไม่ทันสังเกตว่ารถยนต์คันหนึ่งกำลังห้อตะบึงมาด้วยความเร็วสูง ก่อนจะเสียการทรงตัวและพุ่งเข้าหาเธอ

            ถ้าชายชุดดำไม่ปรากฏตัวให้ได้รับรู้ เธอก็จะยืนอยู่ที่เดิม ในขณะที่
เมื่อเธอเห็นเขาแล้ว ถ้าเขาไม่ขยับตัวเดินหนี เธอก็จะไม่ออกตัววิ่งข้ามถนนมา ไม่ว่าจะกรณีใดก็ตาม สโรชาจะต้องจบชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุครั้งนี้อย่างแน่นอน

            มันควรเป็นอย่างนั้น อย่างที่ควรจะเป็น

            ทว่าชายชุดดำกลับทำทุกอย่างที่กล่าวไปทั้งหมดเป็นตรงกันข้าม เขาจงใจทำทุกอย่างเพื่อให้เธอรู้สึกตัว ให้ผละตัวของเธอเองออกมาจากคมเคียวมัจจุราชที่พยายามกลับมาพรากลมหายใจของเธอไปอีกครั้ง